ვინ ვარ ?

თითებმა როგორ არ შეიგრძნოს შენი სიცოცხლე?
დაბრუნდიი…

წერილი

“რიონოსკე აკუტაგავამ შემდეგი წერილი დაუტოვა მეგობარს და ამით სამუდამოდ გამოემშვიდობა”

ტყის სამყარო

– ფრთხილად ! ჩემს გვერდით იარე !
– უკვე, აღარ მჯერა, რომ აქედან გავაღწევთ.
-…
– დავიღალე. იქნებ, ცოტა ხნით, გავჩერდეთ ?!
– ღამდება.

დროის რღვევა – Timequake

დასაწყისში იყო არაფერი. ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, არაფერი, თქვა მან, მაგრამ არაფერი გულისხმობს, რომ რაღაც მაინც არის, ანუ მაღლა და დაბლა, მწარე და ტკბილი, კაცი და ქალი, ბედნიერება და უბედურება.

მე მიყვარს დრო და ფიქრი

მე მიყვარს დრო და ფიქრი, მიყვარს ერთმანეთზე მეტად….
დრო სულ მიყვარდა.
ფიქრი ვისწავლე და შემიყვარდა…

ქაოსური ცხოვრება

სიბნელე, წამიერი დუმილი, უსაზღვრო ფიქრი, გიჟური ქაოსი, ქაოსში ჩაძირული სიტყვები, სიტყვებში გარეული შური, სიკეთე, სიღრმისეული გრძნობები, დაუფიქრებელი ნაბიჯები, უმიზნო მიზნები, ცხოვრება სიცოცხლისთვის, სიცოცხლე ცხოვრებისთვის, თვალებს ვხუჭავთ და ვფიქრობთ ეს ყველაფერი რა არის ? იქნებ სამყარო ? იქნებ ქვეცნობიერი ? იქნებ უბრალოდ მცდელობა იდნვიდობის ან განსხვავებულობის ? არაა !

გაუფრთხილდი

სასოწარკვეთა – ყველაზე ხშირად მარტო დარჩენილს გიტევს.გიტევს ტკივილამდე, წამებამდე. გინდა თავს თვითმკვლელობით შვება მიანიჭო. ფიქრობ სიკვდილზე, თუმცა შიში გიპყრობს, შიში განა სიკვდილის. არა!

კარი გაიღო და ყველაფერი მორჩა…

კარი გაიღო… შევედი… უკვე ისე ღრმად ვიყავი შესული რომ თავისუფლების გრძნობა უკვალოდ გაქრა… დავიწყე ფიქრი… იქნებ სადმე მეორე კარი გამოჩნდეს, რომელიც დამაბრუნებს… მაგრამ კარი არ ჩანს… სინათლე გამოჩნდა… ვცდილობ ყურადღება არ მივაქციო და ფიქრს ვაგრძელებ… მაგრამ სინათლემ თითქმის მთელი ჩემი ქვეცნობიერი სამყარო მოიცვა, კუთხეში მიმიმწყვდია და აი ის დაიწყო რისიც მეშინოდა…