ფურცლის ნაგლეჯი

ახლა, როდესაც ყველაფერი ასე ზუსტია,
ასე ნათელი, ნაცნობი და ჩვეულებრივი,
როცა ვზივარ და კბილებჩაცვენილ კლავიატურას
ვაწვალებ, რამე რომ მოგიყვე,
ანდა უბრალოდ,
იყოს, თავისთვის შემორჩენილი…
ახლა იმდენი რამის თქმა და მოყოლა მინდა,
ისე მახსოვხარ
ჩემს ოთახში ჩამოკიდული
მთლად დანესტილი კედლის ოდნავ გადასაფარად…
ციცქნა ჩარჩოში,
ახლაც მიკვირს, როგორ ჩაგტიე…
იმისაც მიკვირს, როგორი დიდი მეგონე მაშინ,
გამომცდელივით დავდგებოდი ხანდახან შენთან,
ხელში სულ მთლად სველი შარვლით ანდა სხვა რამით
და კიდევ უფრო გამომწვევად დაგავალებდი:
„აბა, მიდი და ეს გააშრე, თუ მაგარი ხარ…“
და მერე სველის შეხებაზე უსიამოვნო
ის განცდა იყო-
საკუთარი სხეულის განცდა…
მერე უბრალოდ,
როგორც ხდება,
ტრივიალურად,
ნელ-ნელა გაქრი…
ხან წვიმის წყალმა გადაგრეცხა,
სამხრეთის ქარმა გაგცვითა ხან კი…
და, ალბათ, აღარც მოგიკითხავდი,
რომ არა ერთი ფარატინა ფურცლის ნაგლეჯი,
გამოკვეთილი კალიგრაფიით გამოწერილი დასახელება-
დაავადების, ავადმყოფობის, სენის ან ა.შ.
კიდევ მრავალი სინონიმი გამოიგონა კაცობრიობამ,
მდგომარეობის უფრო ზუსტად გამოსაკვეთად…
და სულაც არ გთხოვ, შენთან ყოფნას,
ან რამე მსგავსი,
მე არც არაფრით ვიმსახურებ რაიმეს ისეთს,
განსაკუთრებულს…
არც ავაზაკი არ ვარ რამე მოვინანიო,
არც ანგელოზი მიგაცილო ჯვრამდე ან იქით..
მხოლოდ ხანდახან შემახსენებს სხეული ყოფნას,
რომ მე დავდივარ,
ვგრძნობ და ისევ ისე განვიცდი,
რომ მტკივა ყველა ორგანო და ძვლებში კი მახრა
შემოჩენილი
ადრე თუ კიდევ უფრო ადრე ყველაფერს დაღრღნის…
რომ მალე ისევ მოვა ზამთრის მსუსხავი დილა,
რომ დედამიწაც ძველებურად ვეღარ დამიტევს,
მარტივად რომ ვთქვა-
მოვკვდები და აღარ ვიქნები,
დავემსგავსები წვიმიან და შეცვლილ ამინდებს…
რომ მაშინ მოხვალ,
ჩარჩოთი ან ჩარჩოს გარეშე
და ყველას თვალწინ
ცივ სუდარას შემომიკეცავ-
ეგება გავთბე.
მანამ კი მხოლოდ ლოდინია,
მხოლოდ ლოდინი…
სხვა- არაფერი..!