ფურცლის დრო

აქ ყველა სიტყვა გახსნილია

ჯოჯოხეთი

ვინც კი ხატავდა, თვალის ჩინი ყველას დააკლდა.
ვინც იბრძოდა, ხელები მოსტყდა.
ვინც უკრავდა, თითებს ვეღარ გრძნობს.
ვინც მღეროდა, ყველა დამუნჯდა
და ვინც წერდა, ემოციის ძაფი გაუწყდა.
ასეთი იყო ჩემი კოშმარი –

”არავინ და არაფერი” არ მესმის…

მარტო დარჩენილს უსიამოვნო ფიქრები მაწუხებს,რაღაც შინაგანად ვირევი ხოლმე …ფიქრები იწყება წარსულის მოგონებებით , გრძელდება აწმყოს გაურკვეველი ცვალებადობით და მთავრდება მომავლის შეუცნობადი მოვლენებით … გაურკვევლობა იცავს ჩემს ოთახს და თითქოს ვპატარავდები … ოთახი უფრო დიდი ჩანს და ამ სივრცეში ვიკარგები …