მე ღმერთი !

მე თითქმის ყოველთვის ვიყავი თქვენთან.

ოთახის კუთხეში დასჯილი ბავშვივით მიყუჟული გიყურებდით, როგორ ხარობდა თქვენი გული უსამართლობისას…

ტყის სამყარო

– ფრთხილად ! ჩემს გვერდით იარე !
– უკვე, აღარ მჯერა, რომ აქედან გავაღწევთ.
-…
– დავიღალე. იქნებ, ცოტა ხნით, გავჩერდეთ ?!
– ღამდება.

ჯოჯოხეთი

ვინც კი ხატავდა, თვალის ჩინი ყველას დააკლდა.
ვინც იბრძოდა, ხელები მოსტყდა.
ვინც უკრავდა, თითებს ვეღარ გრძნობს.
ვინც მღეროდა, ყველა დამუნჯდა
და ვინც წერდა, ემოციის ძაფი გაუწყდა.
ასეთი იყო ჩემი კოშმარი –

“გადავაბრალე”

დღეს დილით
ყველამ ყველაფერი გადმომაბრალა,
სახლმა – თავისი ცხრავე სართული,

სიყალბისგან გათავისუფლება ,,,

ღია სივრცე , ინტიმური ატმოსფერო … არ იგრძნობოდა არც სიუხეშე , არც სიმდიდრის სუნი … შეინიშნებოდა მხოლოდ ნაზი ნისლი … შპალერგაკრულ ტალახიან საძინებელში , ამ სივიწროვეში ბინძური ვიყავი … შემომრჩენოდა მხოლოდ მეოცნებე სახე … უცხოობის გრძნობას შევეპყრე , თითქოს აქ პირველად ვყოფილიყავი … მეზიზღებოდა ეს ადგილი !

”არავინ და არაფერი” არ მესმის…

მარტო დარჩენილს უსიამოვნო ფიქრები მაწუხებს,რაღაც შინაგანად ვირევი ხოლმე …ფიქრები იწყება წარსულის მოგონებებით , გრძელდება აწმყოს გაურკვეველი ცვალებადობით და მთავრდება მომავლის შეუცნობადი მოვლენებით … გაურკვევლობა იცავს ჩემს ოთახს და თითქოს ვპატარავდები … ოთახი უფრო დიდი ჩანს და ამ სივრცეში ვიკარგები …