კრიტიკული რეალიზმი

საშინლად უხერხულ, ეკლიან მოგონებათა მტვრიან ბილიკზე გულმდუღარედ მივაბიჯებ…
გზად მხვდებიან:
აუტანელი მარტოობა;
ყელში ცრემლმობჯენილი იმედგაცრუება;
დაბოღმილი შიმშილი (როგორც ფიზიკური, ისე სულიერი);
ცინიკური მიტოვება;
დასისხლიანებული თითები;
ტუჩმოტეხილი დოქი ნიჭიერებისა (როგორც ცოდნის არასწორად გარდმოვლენის მამხილებელი)
ფრთამოტეხილი მერცხალი პირველი სიხარულისა;
ხმა შუაღამისა: „რა გვეშველება?“
განწყობა, სახელად „თქვენ არასწორად აკრიფეთ ნომერი…!“ ან „ამ მისამართზე მსგავსი არაფერია!…“
გასალესი კედელი, სახელად „ეტიკეტი“
გაბოროტებული ბოროტება;
შუბლისძარღვგამწყდარი მოწოდება, სახელად „გადარჩი…!“
ზონარგახსნილი დაუდევრობა;
არქივარიუსი;
სხვანი…
ამ საცოდავებს დასცინიან:
ხისტი ინტელექტი;
მდაბიოთა ლიდერი პროვინციიდან;
სიბერით შეწუხებული ჩინოვნიკი;
სარგებელზე დაგეშილ ნაბიჭვართა ხროვის სათავეში მოაზრებული…;
სისტემის ჭანჭიკი, განწყობით – “სადაც მეტს იხდიან იქ მიჯობს!..“
დებილი;
ძუკნები „ვერ თხოვდებით…“
წკლაპაწკლუპით მჭამელი;
ხურუშიანი (უკაცრავად);
კატლეტით გამაძღარი ღიპუნა (მგონი მეოთხე სართულიდან);
დიდთავა რაინდი, მოწოდებით – „ტვინი არ მყოფნის…!“
სხვანნი…;

ერთნიც და მეორენიც როგორც “საზოგადოების“  შემადგენეელინი !!! ცდილობენ დამკვიდრებას. ცდილობენ აღზევებას… ცდილობენ შეშფოთებით შენიღბონ სხვათა უბედურებანი, რომელნიც არარას ავნებს მათს…
წყეულ ფარისეველთა რაზმი – ნაწილი თავს გვაცოდებს, ნაწილი მძლავრობს და გვაიძულებს…

– არდარიდებით!
– აბობოქრებით!
– ხმათა სიმკვეთრით!
– სიდინჯთ!
ვიაროთ საშინლად უხერხულ, ეკლიან მოგონებათა მტვრიან ბილიკზე – გულმდუღარედ…